ఎంత చక్కనిదైనా గతమంతా ఒక స్వగతం.జ్ఞాపకాల తోటలోకి అందరికీ స్వాగతం.

Thursday 30 June 2016

దుగ్గిరాల ' రెక్కల రవళి '






శ్రీ దుగ్గిరాల సోమేశ్వరరావ్ గారు 


నాటకరంగం లో అసమాన ప్రతిభా సంపన్నులు. 

నటుడిగా, దర్శకునిగా 

68 వసంతాలుగా సేవ చేస్తూ 

అనేకరంగస్థలపురస్కారాలు,సన్మానాలుఅందుకున్న 

దుగ్గిరాల వారు 

సాహిత్యాసక్తి తో 

1998 నుండి సుమారు 11 కావ్యాలు ప్రచురించారు.



చక్కని పద్యకృతులు వెలయించిన ఆయన 

రెండు నానీలు సంపుటాలు ప్రచురించారు. 

ఆపై ఆయన సుగమ్ బాబు సృజించిన

'రెక్కలు ' ప్రక్రియ పట్ల ఆకర్షితులై 

2015 లో 


 ని వెలువరిస్తూ 

నన్ను  ఓ ముందుమాట రాయమని కోరారు.



వారి సౌహార్ద్రతతో రాసిన 

అనుభూతి రెక్క విచ్చిన హాయి ఇది.









Tuesday 28 June 2016

అమ్మమ్మ



నిన్నటికి కనుమరుగై మూడేళ్ళయిన తన అమ్మమ్మ ను తలుచుకుంటూ మా అబ్బాయి చి.స్నేహిత్ తెలుగులో రాసిన స్మృతి వీచిక ఇది..మీ తో పంచుకోవాలనిపించింది. అంతే........!





అమ్మమ్మ

అమ్మమ్మ..
నువ్వు వెళ్ళిపోయి ౩ సంవత్సరాలు గడిచిపోయాయి. కాలం ఆగలేదు. మన గది మారలేదు. కానీ నేను ఇంటికి వెళ్ళినప్పుడల్లా నువ్వు లేని లోటు తెలుస్తూనే ఉంది. నీ అల్లికలు, కుట్లు లాగే జీవితం తో నీ జ్ఞాపకాలు అల్లుకుపోయాయి.
అమ్మ నాన్నగారు తో పాటు నాకు బలం అయిన అమ్మమ్మ..
అమ్మా నాన్నగారు ఇంట్లో లేనప్పుడు నాకు ఇద్దరూ అయిన అమ్మమ్మ..
అమ్మా నాన్నగారు తిట్టినప్పుడు వాళ్ళ ప్రేమ గుర్తుచేసిన అమ్మమ్మ..
చిన్నప్పుడు నువ్వు పెట్టుకునే నామం బొట్టు నుంచి నువ్వు కప్పుకునే చిన్న రగ్గు వరకు నాకు అన్ని ఉత్సుకతే. అమ్మమ్మబీరువా లాకర్ లో ఎమున్నాయి? ఆ చిన్న చిన్న పర్సుల్లో ఎన్ని చిన్న చిన్న ఖజానాలు ఉండేవో !!
వడిలో కుర్చోపెట్టుకుని కబుర్లు కథలు చెప్పిన అమ్మమ్మ..
గోరు ముద్దలు కలిపి నోట్లో పెట్టి, “మంచినీళ్లు” అని నేను బొటను వేలు ఎత్తి దించే లోపల గ్లాసులో నీళ్ళు తెచ్చే అమ్మమ్మ..
1
Ammamma and Me – Childhood
వేసవి సెలవుల్లో రోజంతా  క్రికెట్ ఆడి వస్తే చల్లగా నువ్వు కలిపిచ్చిన నిమ్మకాయ రసం..స్కూల్ నుంచి వచ్చాక నీతో కూర్చుని ఋతురాగాలు చూడడం ( నీలాగా కళ్ళు చిన్నవి చేసుకుని టీవీ చూస్తేనే కదా నాకు కళ్ళజోడు వచ్చింది మరి!) ..అది అయ్యాక దొంగ చాటుగా టీవీ వీడియో గేమ్ తీసి ఆడుకుంటుంటే నువ్వు బాల్కనీ లో నాకోసం అమ్మా వాళ్ళు ఎప్పుడొస్తారో అని చూస్తూ, వాళ్ళు రాగానే నాకు చెప్తే నేను మళ్లీ అది అటక మీద పెట్టేయడం..
క్యారొమ్బోర్డ్, చైనీస్చెక్కర్, అష్టా చమ్మ, చెస్..ఎప్పుడు  మనిద్దరమే జట్టు.అదే నీకు ఎప్పుడైనా కోపం వచ్చి “నీ దోస్త్ కటీఫ్!!”  అంటే , ఏడ్చి నీ చేత మళ్లీ “దోస్త్” అనిపించుకునేంత వరకు  నిన్ను సతాయించడం..
నువ్వు పడుకున్న మడత మంచం అరిగిపోయింది,
నువ్వు హరి గారి కొట్టులో సామాన్లు కొనడం కోసం తాడు కట్టి బాల్కనీ లోంచి కిందకి వేసిన బుట్ట విరిగిపోయింది..
నువ్వు కూర్చునే ఈజీ ఛైర్ గుడ్డ చిరిగిపోయింది..
కానీ,
కరెంట్ పోయినప్పుడు నువ్వు విసినికర్ర తో నాకు విసిరిన గాలి ,
ఎండాకాలంలో నువ్వు మొహం నిండా పాండ్స్ పౌడర్ రాసుకునేలా చేసిన ఎండ,
పీడకల వస్తే నిద్ర లో నువ్వు అరిచేలా చేసిన చీకటి,
డెబ్భై ఏళ్లు నీ ఆహారం గా నీకు తోడుఉన్న నీళ్ళు,
పాత జ్ఞాపకాలు గుర్తుతెచ్చుకుని రాత్రి నీకు వచ్చిన దు:ఖం,
రాత్రి బాత్‌రూమ్ కి వెళ్ళాలి అంటే నిన్ను లేపి తోడు తీసుకెళ్లే లా చేసిన భయం
నీకు ఏం అవ్వకుండా  నిన్ను జాగ్రత్త గా చూసుకోవాలన్న అమ్మ తాపత్రయం,
నీకు  ఏం జరిగినా  నిన్ను చేతులతో ఎత్తుకుని వెంటనే హాస్పిటల్ కి తీసుకెళ్లిన నాన్నగారి గుండె బలం, ధైర్యం,
అన్ని అలాగే ఉన్నాయి. ప్రతీదీ నిన్నే గుర్తుచేస్తాయి.
3
Ammamma and me : Teens!
అమ్మమ్మ..
నలుగురూ ఎప్పుడు చుట్టూ ఉంటేవాళ్ళకి “హిస్టరీ” చెప్పిన అమ్మమ్మ..
ఇంటికి వచ్చిన వాళ్ళందరికీ గుర్తుండిపోయిన అమ్మమ్మ ..
ఒక . తాతగారిని పెంచిన అమ్మమ్మ, ఇంకో .తాతగారి ముందు తలవంచిన అమ్మమ్మ,
తనకంటూ ఒక గుర్తింపు, స్థాయి, పేరు తెచ్చుకుని అవి నిలబెట్టుకోవడానికి కష్టపడని అమ్మమ్మ,
అయిన వాళ్లకోసం ఎదురు చూసిన అమ్మమ్మ, కాదనుకున్న వాళ్లని  కేకలేసిన  అమ్మమ్మ,
“తిన్నావా అమ్మమ్మా!” అని అడిగితే కంట తడిపెట్టి ముద్దులు పెట్టుకున్న అమ్మమ్మ..
నేను పెద్దవుతున్న కొద్ది మన మధ్య దూరం పెరిగినా, నేను ఎప్పుడు నిన్ను తలచుకుంటూనే ఉన్నాను. అక్కలు, అన్నలు అందరు “వాడే నీకు favorite” అంటే గర్వంగా అనిపిన్చేది. వాళ్ళు చూసిన అమ్మమ్మ వేరు, నేను చూసిన అమ్మమ్మ వేరు. ఆ అమ్మమ్మ సంసారబంధాల్లో ఇరుక్కుని, పిల్లలని, మనవళ్ళు మనవరాళ్ళని, అత్తగారిని, అందరినీ చూసుకుంటూ, కుక్కలని పిల్లుల్నిపెంచుతూ తనని తాను మరిచిపోయిన అమ్మమ్మ. నా అమ్మమ్మ నా కోసమే నాకు తోడు గా, అండగా,తన అనుభవాలను నాకు పాఠాలుగా, తన జ్ఞాపకాలను నాకు అనుభూతులుగా , కల్పనలు గా, కలలుగా వదిలి వెళ్ళింది. తన చిన్నప్పటి దెయ్యాల కధలు, తన జీవితం లో తను చేసిన తప్పులు, కోల్పోయిన సమయం, మోసం చేసిన మనుషులు, పోగొట్టుకున్న గౌరవం,అమర్చుకున్న ప్రపంచం, వదిలేసిన కోరికలు, కూడగట్టుకున్న బంధాలు, అన్ని నాకుతెలుసు. రోజూ పొద్దున్న ,సాయంకాలం అమ్మమ్మ సత్సంగం చేసుకోవడమనేదే కాదు. అలానే ఆఖరి దాకాను.
Facetime లో “లక్ష్మి బై” అని పిలిస్తే నవ్వి “వస్తున్నాను” అని వచ్చి మాట్లాడిన క్షణాలు, నేను అమ్మమ్మ ఇద్దరమే కలిసి లాంగ్ డ్రైవ్ మీద వెళ్ళిన రోజు, నాకు ఎప్పటికీ గుర్తుండి పోతాయి . అంత్యదశ లో తన దగ్గర లేను, కానీ తన ఆఖరి క్షణం లో నేను తన దగ్గర వుండి బాధపడకుండా, ఆఖరి చూపుకి మాత్రమే ఉండేటట్టు గా ప్లాన్ చేసింది అమ్మమ్మ.
I miss you అమ్మమ్మ!! We all do.
Screen Shot 2016-06-14 at 5.59.51 PM
Ammamma in prayer : Pic courtesy – Preetam Emani
Screen Shot 2016-06-14 at 8.41.16 PM
Ammamma’s hand working their magic
Screen Shot 2016-06-14 at 8.39.44 PM
Ammamma resting on a Cold winter night

Saturday 1 February 2014

కవిగా మా(నస) రఘుశ్రీ




ఉమ్మడిసింగు రాఘవరావ్ 
అంటే తెలియక పోవచ్చు గానీ
హైదరాబాద్ లో
రఘుశ్రీ 
అంటే సాహితీ ప్రియులందరికీ తెలుసు.

మానస సంస్థ పక్షాన
అనేక సాహిత్య కార్యక్రమాల నిర్వాహకునిగా 
తనకు మంచి పేరుంది.
ఆబాల్య మిత్రుడైన తను మంచి కవితారచనాభిలాషి కూడాను.

గతంలో ఉస్మానియా విశ్వ విద్యాలయ విద్యార్థి రచయితల సంఘం కు 
మేం కలసి పనిచేసాం కూడాను.

ఇటీవల తను 50 హైకూలు,50 రెక్కలు రాసి 
అర్థార్థ చంద్రికలు పేర ప్రచురించి ఆవిష్కరింప చేసాడు. 
ఆ సభకు నేనే అధ్యక్షత వహించాను.
ప్రముఖ కవి,విమర్శకుడు డా.అద్దేపల్లి రామమోహన రావ్  ఆవిష్కరించారు.
రఘుశ్రీ కవితా సంపుటికి 
ఆత్మీయ మిత్రునిగా 
నేను రాసిన ముందుమాట ఇది.




Tuesday 29 October 2013

Seattle’d

తను ఇటీవల చేసిన ప్రయాణం గురించి మా అబ్బాయి స్నేహిత్ తన బ్లాగ్ లోరాసిన విశేషాలు మీతో పంచుకుందామని .......

I found myself entrenched in Southern California for a good part of 2 years since I came down here, and it was about time I travelled out of it, and what better reason can you get to do it than to visit an old friend? What are friends for when you don’t have the time to talk or visit them?  So we decided on a suitable weekend that worked for both of us well in advance, and I took the Alaska airline flight to Seattle on a Thursday evening. A long line of football fields (American) and bridges welcomed me from the evening skies. Adi picked me up in his Uber-posh Audi and we drove past the night skyline to a joint in university district called Burger and Kabob hut, where we had two servings of their garden and lentil burgers, that were as tasty as the local bakery ones we get back in India. Full to the brim, we went back home, chatted for a while, and rested for the day in his downtown apartment.
I woke up to cloudy, misty and a cold Friday morning, and Adi was already off to work. Sleepy, I switched on my laptop and worked till late afternoon, by which time the skies had cleared out and a blue hue lay over downtown Seattle, with scattered fall colors on the trees and on the sidewalks everywhere. I felt it was the best time to get a glimpse of the skyline, and so I set off on foot to Kerry Park. Seattle seemed to be a biker friendly city, and good public transport system seemed to cater the residents. As confirmed later by Adi, people were a lot “go green” and “organic” conscious in this part of the world.
Street View
Image

The walk to Kerry park was through the cold streets and lanes of an upscale hilly community, and I could spot lot of artists’ studios and houses along the route. One of them was working in a glass house with the entire skyline as his living room view! I finally reached Kerry Park and this was the breathtaking view from there. I spent a while taking in the mood and the view, with the bay still covered in clouds and mist and shining under the late afternoon sun and people silhouetted against it.
Image

Misty Bay

It started to get cold, and I was running out of battery on my mobile, and it was my only guide to get back to the apartment. I walked down the hill after a brief stop at Marshall park, and by the time I reached the nearest Starbucks for a coffee, I was down to single digit on the battery front. I then had an adventure to make in a new city on the public transport, for I had to travel to downtown to Amazon’s office owing to change of plans, and boy was it a ride to remember! It had been a while since I travelled on buses and asking around people for the bus stop and the right bus, and guessing whether the stop I was getting down at was the correct one(trust me, without the smartphone in hand, every stop seems to be the one you had to get down at). After going through a couple of buses and the typical downtown sights of a few crazy guys and the siren echoing sky rises, I finally reached Adi’s workplace, and from there we went to have delicious dosas at a Mallu restaurant with his colleague. I realized in all of this that I was liking all the cold that Seattle was throwing at me, probably reminding me of my initial days in the United States when I had to experience the late Chicago winter and the early New York winter in 2011. After making plans for the saturday, we caught on a lot of things again, standing in the balcony, listening to the city sounds, discussing what guys usually discuss – Career, girls, marriage, friends, business and movies etcetera.
Saturday started cold and foggy again, and we started off to Mt Rainier National Park early morning, having breakfast at Panera Bread on the way. We were driving into fog for almost an hour after which the weather suddenly cleared up again, making way to green surroundings along the way. It felt as if I was in the real USA after a long time (winks). After almost one and a half hour drive into the park from Seattle via Ashford (where I spotted cute little Railroad dining restaurants ) and the Nisqually Entrance, we could finally spot the peak of Mount Rainier. It was a sight to behold, and a preview of the breathtaking views that lay ahead of us. 
Foggy
Mt Rainier
We reached Paradise point and took off on a trail. It was getting warm, but was still cold. There was snow all over the meadows, and with the mountain peak at the background and the distant gush of the melting snow waterfalls, we took off on a nearby trail, treading with caution. We met a waterfall enthusiast on the way whose hobby was to click photographs of unseen and seen waterfalls, and also a ranger who was happy to be back to work after 3 weeks of inactivity due to the federal government shutdown, and we talked about the government and Obamacare for a bit (!!). There was steep snow at some points, and a waterfall and a ridge nearby, all gleaming in the bright sun above. Some views were surrealistic to say the least. We sat on a bench several times, taking in the views sometimes and catching our breath most other times ;) We filled in water from the trickling spring whenever we ran out of water. There were a lot of hikers trickling in by afternoon, and a majority of them, unsurprisingly, were Indians. My beach dirt clad shoes were washed by the fresh snow, which was kind of heartening to see, symbolizing in a way how much I needed the vacation :)
Image
Peak and the RidgeImage
Image
We spent most part of the afternoon going around the park, having lunch at the visitor center, and then finally reached Lake Reflection by late afternoon, from where we had one of the most iconic views of Mount Rainier.
Reflection LakeKilling Adi
It being a clear day, the reflection of the peak of the mountain couldn’t have been clearer on the lake, and here we stayed till dusk with a bunch of photographers and to the noise of an amusing(being very respectful here) Telugu group of 6. There was a rapid drop in temperature, and we had our socks wet due to the snow hike in the morning, and we almost froze in our pants ( :P ) by dusk. Dusk again was breathtaking, with the peak shining in an orange glow of the setting sun. While we were warming our heels in front of the car heater, there was this gentleman who was walking around in his tee. So much for the toughness of youth!
Dusk
Chips and trail mix hogging later, we turned around and after a two hour drive, crashed in the apartment, not before gobbling up traditional spicy Avakaya annam and watching a nice movie Act of Valor. 
Sunday was all about chilling in the city and going around downtown Seattle. Though living up to its name and being foggy and cloudy the whole day, I got to catch a glimpse of the vibrant city culture and it well known places. We had brunch at the famous Portage Bay Cafe(their serving size and taste are to die for) , and visited the historic Pike place market, well known for the first Starbucks in the world. Got a chance to see the wheel at the waterfront, and to visit the Gum wall as well :) Travelling in the streetcar was an experience as well. Downtown Seattle had musicians playing at every alley and street. I then got a tour of the Amazon headquarters, where Adi works. The work culture there was evident from the elevator walls to the in house cafe, from the work-loving weekend workers to the poster/game/strategy filled walls on different floors. This is one workplace anyone would love to work.
StreetCarGum WallBagpiperWe left to the airport by 6, and I was back home by 10 PM in Orange.Thanks to Aditya and his Audi, this trip helped me to get the first hand experience of the spirit of Seattle and Washington. 
Auditya
When we travel, the entire journey is not just about a collection of time-lapse photographs but about the feelings and the experiences behind them. But there are moments during your journey when for that one moment you pause, and say to yourself “This”, and such moments usually capture the passing emotions of that experience. Photographs help you to reminiscence such “hold-on to” moments. Take time out of your life to spend it on yourself. Life is coming your way, are you always ready to experience it ? I am!
- Snehith

Tuesday 10 September 2013

'హైదరాబాదాంధ్ర సాహిత్య పరిషత్ '






సాహిత్యాభివృద్ధికొరకు 
హైదరాబాద్ లో 1940 లో 
అంటే నిజాం పాలనా ప్రాంతం  గా వున్న కాలంలోనే 
ఏర్పరచబడిన సంస్ఠకు పెట్టిన పేరు
'హైదరాబాదాంధ్ర సాహిత్య పరిషత్ '.
ఆంధ్ర అనేది తెలుగు భాషకు  పర్యాయంగా వాడడం  
నాడు తెలంగాణలోనే ఎక్కువ పరిపాటి.
ఆ పరిషత్ కి మొహమ్మద్ ఖాసింఖాన్ కార్యదర్శి.
హైదరాబాద్ తెలుగు అకాడమీ గా వ్యవహృతమవుతూ 
మూడు నెలలకు ఒకసారి
'హైదరాబాద్ ఆంధ్ర సాహిత్య పరిషత్  'పత్రిక వెలువడేది.
హైదరాబాద్ నుంచి వచ్చిన ఆ పత్రిక తొలిసంచికలో 
సంపాదకుల  'స్వవిషయం '
ఆంధ్రభాషాభి వృద్ధికై 
నిజాం హైదరాబాద్ లో జరిగిన కృషిని తెలుపుతుంది.